Puma lanceert eerste fair trade collectie uit Afrika

Kleding, schoenen en accessoires die zijn geïnspireerd op natuur van Afrika. Dat klinkt niet revolutionair. Toch is Puma’s Wilderness collection opmerkelijk. De lijn is gemaakt in Afrika met gerecyclede materialen. En een primeur voor Puma: een gedeelte van de kleding bestaat uit fairtrade katoen.

Puma werkte samen met Fairtrade Label South Africa om de Wilderness collection een fair trade impuls te geven. Dankzij dit fairtrade systeem krijgen arbeiders in de katoenproductie niet alleen een eerlijke prijs voor hun katoen, maar ook een premie waarmee ze kunnen investeren in de ontwikkeling van hun gemeenschap.

Puma, dat regelmatig onder vuur ligt vanwege misstanden in de productieketen, liet het grootste deel van de Wilderness collection in Kenia produceren. Op die manier zou het sportmerk ook bijdragen aan lokale werkgelegenheid. Het is de bedoeling dat Puma structureel zaken gaat doen in Afrika, en uiteindelijk al het katoen fairtrade inkoopt.

Na negatieve publiciteit over de kleding die Puma (net als Nike en Adidas) maakt als sponsor van de Olympische Spelen 2012, is het Duitse sportmerk duidelijk bezig aan een groen charmeoffensief. Het bedrijf maakte recent bijvoorbeeld bekend samen te werken met Ecovative om plastic schuimverpakkingen te reduceren.

Virtueel op blote voeten

Een dag de straat op zonder schoenen. Dat is de uitdaging waarmee Toms Shoes aadacht vraagt voor het lot van miljoenen kinderen die in armoede – en dus zonder schoeisel – opgroeien. Op 10 april 2012 is het weer One Day Without Shoes. Dit jaar vindt voor het eerst een opvallende (verrassings)campagne plaats in Nederland.

Het idee achter One Day Without Shoes is om het maatschappelijke bewustzijn te vergroten over de gevaren van kinderen die zonder schoenen door het leven gaan. Voor sympathisanten die om een of andere reden niet zonder schoenen de straat op kunnen, is er nu een virtuele actie. Upload een foto van je schoenloze voeten op Facebook of Twitter, en volg op 10 april via de hashtag withoutshoes hoe de wereld de schoenloze dag doorkomt.

Blake Mycoskie richtte Toms Shoes in 2006 op. Ondernemers verklaarden hem voor gek, want voor ieder verkocht paar schoenen, gaf Toms een paar weg aan een kind in nood. Het One for One principe wordt inmiddels schaamteloos gekopieerd – door schoenenlabels, maar ook door zorgverzekeraars. Toms hanteert het principe niet alleen voor schoenen, maar ook voor zonnenbrillen. Met de aankoop van zo’n bril maak je een oogbehandeling of oogoperatie mogelijk, zodat kinderen in ontwikkelingslanden een betere toekomst tegemoet gaan.

Toms Shoes zijn sinds het voorjaar van 2012 in Nederland verkrijgbaar. Er zijn op dit moment ruim dertig landen wereldwijd waar de schoenen in de winkels liggen. Mede dankzij celebrity endorsement heeft Toms tot nu toe al twee miljoen paar schoenen in 26 landen weggegeven.

Ethical Fashion Africa krijgt steun van topontwerpers

Vivienne Westwood en Stella McCartney steunen het Keniaanse project van Ethical Fashion Africa. Ze doen dat niet alleen in woord maar ook in daad. De ontwerpsters hebben in maart 2012 bekend gemaakt flinke orders te (blijven) plaatsen bij de teams.

Ethical Fashion Africa is een initiatief van de Verenigde Naties dat zich richt op het versterken van de positie van 7000 vrouwen in een aantal extreem arme landen in het continent. Het uitgangspunt is: not charity, just work. De vrouwen leren er bijvoorbeeld handel te drijven met hun naaiwerk.

Voor de voorjaarscollectie van Stella McCartney zijn een tas en sandalen gemaakt vanuit het Ethical Fashion Africa programma. Vivienne Westwood steunt Ethical Fashion Africa al sinds 2011, toen ze een project in Nairobi bezocht. Ze laat daar nu een collectie tassen en accessoires maken van gerecyclede materialen.

Upcycling is buzzword

Upcycling is anno nu een van dé buzzwords in modekringen. Dat schreef Suzy Menkes in februari 2012 in de International Herald Tribune. Met groeiende afvalbergen in onder meer China is het recyclen van reststoffen, snijafval en samples niet alleen een trend maar ook een goed idee voor het milieu.

Volgens Orsola de Castros, die met haar label From Somewhere al jarenlang geupcyclede must-haves maakt, gelooft nog steeds dat de trend groeipotentieel heeft. Het is een ambachtelijke benadering van het probleem van textielafval, die veel creativiteit en ontwerptalent vergt, zei ze onlangs in een lezing voor startende modeontwerpers. Voor bedrijven die voortdurend nieuwe collecties produceren, liggen de grondstoffen voor upcycling bijna voor het oprapen.

Voor jonge ontwerpers die nadenken over het maken van nieuwe items van hoge kwaliteit met behulp van afgedankte materialen, heeft Orsola de Castros heldere adviezen. Bijvoorbeeld: kijk eerst naar de materialen die je tot je beschikking hebt voordat je aan de slag gaat met hergebruik. Of: zorg dat je inzicht hebt in de afvalproductie van je eigen bedrijf. En: bedenk dat geen enkel stukje afval te klein is om te hergebruiken. Met al dit soort concrete tips is er eigenlijk geen excuus meer om aan het upcyclen te slaan.

Kleding vervuilt Nederands water

Hoe vuil is jouw schone was? Die vraag stelde Greenpeace aan consumenten bij het verschijnen van een nieuw rapport over het gebruik van giftige chemicalien in de kledingindustrie. Het onderzoek, met de veelzeggende titel 'Dirty laundry reloaded', laat zien dat gifstoffen die worden gebruikt bij de productie van kleding zelfs in Nederland het water vervuilen.

In 2011 sloeg Greenpeace al alarm over giflozingen in Chinese kledingfabrieken. Die leiden tot milieuschade in rivieren en meren, en kunnen via vervuiling van het drinkwater ook gezondheidsschade veroorzaken bij de bevolking.

Tweederde van de kleding die in Europese winkels ligt, bevat bij aankoop de hormoonverstorende stof nonylfenol, zegt Greenpeace nu. Na een wasbeurt komt een substantieel deel van deze stof in het water terecht. Dat betekent dat de giftige stoffen in de Aziatische kledingindustrie niet alleen op lokaal niveau, maar ook mondiaal schade kunnen veroorzaken.

Greenpeace wil dat de kledingindustrie stopt met het gebruik van nonylfenol. In Europa is het gebruik van deze stof al sinds 2005 verboden, maar in een aantal Aziatische landen nog niet. Overigens is niet wetenschappelijk vastgesteld hoe nonylfenol de menselijke gezondheid beinvloedt. Wel staat vast dat het leven in water er door wordt bedreigd.

Na acties van Greenpeace in 2011 hebben merken zoals Puma, Nike, Adidas, H&M, Li-Ning en C&A toegezegd om het gebruik van gif in hun productie te verminderen. Greenpeace vindt nu dat de industrie honderd procent gifvrij moet worden. De actiegroep is ervan overtuigd dat dat ook mogelijk is.

Feest voor Expresso Extra Fair collectie

T-shirts van fair trade biokatoen in negen modekleuren. Dat was de aanleiding voor een modefeestje van Expresso op 20 maart 2012. Het Nederlandse damesmodemerk is al sinds de oprichting maatschappelijk betrokken, maar maakt nu een grote stap richting duurzaamheid met de Extra Fair Collection. Het gehele productieproces van deze moderne basics is gecheckt op duurzaamheid.

Ter ere van de lancering van de collectie duurzame t-shirts organiseerde Expresso een evenement in het Amsterdamse hoofdkantoor. De genodigden konden proeven van biologische hapjes en drankjes, een kijkje nemen in de keuken van het kantoor waar vrouwen werken aan de fashion with a soul, en zo'n supereerlijk Expresso shirt customizen. Daarnaast was er een trendpresentatie van Annouk Post en Dianne Potters, die vertelden over negen sustainability insights.

Expresso komt naar eigen zeggen met de Extra Fair Collectie vanuit het besef dat de gemiddelde Nederandse vrouw steeds meer belang hecht aan eerlijk gemaakte kleding. Daarnaast wilde het bedrijf, dat sinds 2004 is aangesloten bij de Fair Wear Foundation, meer leren over duurzame productie. Voor de collectie is samengewerkt met de Fair Wear Foundation, Stichting Max Havelaar en Trees for Travel.

Werkkleding als tijdloze mode

De spijkerbroek is er het ultieme voorbeeld van: werkkleding die zich tot mode heeft ontwikkeld. De jeans werd gebruikt in de mijnen van Californië voordat denim broeken de straat en catwalk veroverde.

De Nederlandse ontwerpster Monique van Heist, die zelf bekend staat om haar tijdloze modecollecties, stelde een tentoonstelling samen over de invloed van werkkleding op onze mode. De expositie Werkstijl in Museum Rotterdam laat en passent zien hoe sommige kledingstukken onmisbare basisstukken voor ieders garderobe zijn geworden.

Naast jeans toont Museum Rotterdam in Werkstijl ook colberts, overalls en stofjassen uit het (recente) verleden. Klinkt niet modieus? Wel als Walter van Beirendonck, Jean Paul Gaultier, Vivienne Westwood, Bas Kosters of Monique van Heist er hun ontwerptalent op loslaten. Op die manier wordt ook duidelijk hoe kledingstukken zoals de spijkerbroek, het jasje en de lange jas onvergetelijke silhouetten hebben.

Werkstijl sluit naadloos aan bij de ontwerpvisie van Monique van Heist, die met haar doorlopende collectie Hello Fashion de snelheid en overvloed van het huidige modesysteem ter discussie stelt. Van Heist is er namelijk van overtuigd dat een goed ontwerp langer meegaat dan één seizoen. Wie zich bekommert om duurzame mode – in de betekenis van kleding die lang mee gaat – kan bij dan ook Werkstijl volop inspiratie opdoen.

Margrietlezeressen aan het ruilen

Kledingruilen is populairder dan ooit. Niet alleen fashionista’s en recessionista’s omarmen het budgetvriendelijke swappen. Zelfs Margriet-lezeressen hebben de trend ontdekt. Dat bleek maar weer eens tijdens het Mode & Beautyfeest dat op 18 maart 2012 plaatsvond in het hoofdkantoor van uitgever Sanoma.

De Ecofabs Fashion Party gaf Margriet-lezeressen niet alleen de mogelijkheid om afdankertjes en miskopen te ruilen voor nieuwe vintage. Er waren ook moderedacteuren van het damesblad aanwezig om hen te adviseren over een nieuwe outfit – en te behoeden voor nieuwe miskopen. Daarnaast kon het publiek zich laten opmaken met natuurlijke cosmetica van Indisha, en verzorgde Marcus van Teijlingen een workshop catwalklopen.

Durfals konden na afloop van het ruilfeest onder leiding van Marcus van Teijlingen deelnemen aan een catwalkshow voor de 300 vrouwen die op het Margriet Mode & Beautyfeest waren afgekomen. Stylist Maik de Boer, die aanwezig was voor een trendpresentatie, toonde zich overigens geen fan van ruilen. Met zijn maat 47 zou hij bij een swapping party toch nooit iets vinden, vertelde hij.

Ecofabs verleidt consumenten tot een duurzame lifestyle door hen te laten ervaren hoe ze met kledingruil een ander én zichzelf kunnen verwennen. Het ruilfeest tijdens het Margriet Mode & Beautyfeest werd gesponsord door Expresso, het Nederlandse damesmodemerk dat zich steeds meer met duurzame producten profileert.

De erfenis van Earth Pledge

In de afgelopen vijftig jaar is onze planeet meer veranderd dan ooit te voren. Dat zegt Earth Pledge Foundation, een Amerikaanse stichting die zich inzet voor duurzame ontwikkeling. Met initiatieven zoals Greenroofs (daktuinen waarmee de opwarming van de aarde kan worden tegengegaan) en de documentaire Home (over de vernietigende gevolgen van onze industrialisatie op de natuur) werkt Earth Pledge aan een wereldwijde transitie naar duurzaamheid.

De laatste jaren is het opvallend stil rond Earth Pledge (en lijkt de website uit de lucht). Er zijn geruchten dat de stichting in 2012 een nieuwe campagne start. Gezien de groeiende zorg over klimaatveranderingen is dat geen overbodige luxe.

Groene fashionista’s hebben gelukkig het handzame 'Future fashion' van Earth Pledge tot hun beschikking. Deze bundel verhalen over duurzame mode verscheen in 2007, maar is nog altijd uiterst actueel. Bovendien bevat 'Future fashion' uiterst leesbare en inspirerende bijdragen van onder andere de directeur van Barney’s New York, de oprichter van Aveda en ontwerpster Diane von Furstenberg.

'Future fashion' staat vol met oneliners zoals ‘Taste used to mean good style. Now taste is increasingly about making good, ethical choices’ en ‘So much of fashion is inspired by nature and in turn, we must respect its delicacy’. Het is dan ook te hopen dat Earth Pledge snel weer in actie komt en de discussie over duurzame mode voortzet.

Biodiversiteit wordt populairder in de mode

Termen als duurzaam en groen zijn in de modewereld allang geen uitzondering meer. Ook het ingewikkelde concept biodiversiteit maakt een opmars, signaleert Source4Style in maart 2012. Hoewel het begrip biodiversiteit misschien minder tot de verbeelding spreekt dan het ingeburgerde duurzaamheid, komt er ook in de modesector steeds meer aandacht voor het behoud van soorten en ecosystemen op onze planeet.

Het jaar van de biodiversiteit, zoals 2011 door de Verenigde Naties werd uitgeroepen, heeft bijgedragen aan deze ontwikkeling. In drie landen, Engeland, Spanje en Nederland, werden wedstrijden georganiseerd om ontwerpers te stimuleren om biodiversiteit een plek te geven in de mode-industrie. De Nederlandse The Green Fashion Competition, die in juli 2012 voor de derde keer wordt gelanceerd tijdens de Amsterdam Fashion Week, is daar het bekende voorbeeld van.

Biodiversiteit is van belang voor onder meer het klimaat, de beschikbaarheid van grondstoffen en de kwaliteit van water. Dat maakt het een onderwerp dat van direct belang is voor de modeindustrie, die immers is gebaseerd op een hoog gebruik van energie, materialen en water.

Volgens Source4Style zal de huidige economische situatie de aandacht voor biodiversiteit alleen maar doen groeien. Bedrijven die biodiversiteit in hun bedrijfsvoering weten te integreren, kunnen nieuwe markten aanboren, nieuwe klanten trekken, en zich onderscheiden van hun concurrenten. De groeiende vraag naar biokatoen lijkt deze verwachting te onderschrijven.

Dat respect voor biodiversiteit niet ingewikkeld hoeft te zijn, bewijzen de campagnes van de Rainforest Action Network. Deze milieugroepering overtuigde grote spelers zoals Gucci en Levi’s al in 2009 om hun papier niet te laten produceren in India, waar de regenwouden worden bedreigd door (vaak illegale) houtkap.

Gruwelverhalen uit de modewereld

Met alle rampen en ellende die we dagelijks via de media voor ogen krijgen, zijn we misschien wel immuun geworden voor beelden van mensenleed in de modeindustrie. Toch zijn recent een aantal documentaires verschenen die het moeilijk maken de ogen te sluiten.

Neem de documentaire Bitter seeds, die laat zien dat er gemiddeld elk uur een katoenboer in India zelfmoord pleegt. De boeren sluiten leningen af met zaadproducenten, maar kunnen de 7 procent rente per maand niet terugbetalen als de oogst tegenvalt. Ze zien dan geen uitweg meer.

India is ook de plaats van handeling van het programma Blood, sweat & t-shirts. Zes fashionista’s bezoeken de sloppenwijken en kledingfabrieken in New Delhi waar hun outfits gemaakt worden. Ook deze beelden maken duidelijk welke schrijnende verhalen er achter onze mode kunnen schuilgaan.

Wie na deze beelden nog niet genoeg misere heeft gezien, kan altijd nog kijken naar de ARD-uitzending over de productie van fast fashion in Bangladesh. Of naar de ervaringen van twee Nederlandse journalisten in de goudmijnen in Colombia. Niet geschikt voor tere zieltjes.

Mango gaat prijsvechten - wie betaalt de prijs?

Mango verlaagt in 2012 de verkoopprijzen met twintig procent. Naar eigen zeggen wil het Spaanse modebedrijf zich met de prijsverlaging aanpassen aan de marktomstandigheden, meldt het Duitse vakblad Textilwirtschaft. In gewoon Nederlands betekent dat waarschijnlijk dat Mango probeert de concurrentie aan te gaan met prijsvechters zoals Zara en H&M.

Mango heeft in twee landen een proef gedraaid met lagere prijzen, en heeft daardoor de verkoopcijfers zien stijgen, meldt het bedrijf. Dat mag geen wonder heten, want in de huidige situatie kiezen consumenten graag voor een koopje.

De vraag voor ethisch bewuste fashionista’s is natuurlijk hoe de forse prijsverlaging uitpakt voor toeleveranciers van Mango. Worden kledingfabrieken onder druk gezet om voor nog lagere prijzen te werken? Heeft dat negatieve gevolgen voor de lonen van arbeiders? Of gaat Mango, dat onlangs nog Kate Moss strikte voor een nieuwe advertentiecampagne, bezuinigen op de marketingbudgetten?

Al in 2007 schreef Deborah Brosdahl in een publicatie van Earth Pledge, dat de alsmaar dalende kledingprijzen de arbeidsomstandigheden in producerende landen ernstig onder druk zetten. In een artikel met de veelzeggende titel 'The Consumption Crisis' vroeg de deskundige in consumentengedrag zich af wanneer het einde van de prijsdalingen in zicht zou komen. Consumenten moesten er volgens haar van overtuigd worden dat het kopen van kleinere aantallen, kwalitatief hoogwaardige kledingstukken beter is voor mens en milieu. Het lijkt er op alsof dat niet is gelukt. En prijsverlagingen bij prijsvechters maken het er natuurlijk niet makkelijker op.

Goededoelenslippers testen nieuwe collectie

In 2012 roept The Ubuntu Company de hulp in van Nederlanders om de pasvorm van de Kadangas te verbeteren. Proeflopers maken het mogelijk om de pasvorm van de goededoelenslippers snel te verbeteren, waardoor het merk een betere kwaliteit kan leveren. De bedoeling is dat dit leidt tot hogere verkoopcijfers. En daar worden niet alleen consumenten beter van, maar ook Zuid-Afrikaanse burgers. Want met de productie van de sandalen krijgen werkelozen en kansarmen in Durban een kans op betaald werk.

Kadangas (dat Afrikaans is voor ‘step forward’) is de opvolger van de Plakkies, de Zuidafrikaanse slippers die werden geïntroduceerd door The Ubuntu Company. The Ubuntu Company, een initiatief van de TU Delft en KidsRights, heeft tot doel kansarme mensen van werk te voorzien waardoor zij meer kans hebben op een betere toekomst. Waar nodig zorgt de TUC voor medische ondersteuning en voeding. De winst van TUC wordt besteed aan verschillende goede kinderdoelen, die worden geselecteerd door KidsRights.

Kadangas zijn vrolijke slippers voor dames, heren en kinderen. Net als de Plakkies worden ze gemaakt met behup van lokale materialen uit Zuid-Afrika.

De testlopers worden gevraagd om zes weken lang minimaal vier uur per week op een paar Kadangas rond te lopen. Op verschillende momenten worden online vragenlijsten ingevuld. Die feedback gebruikt The Ubuntu Company om de producten te verbeteren. Ook Mode voor morgen doet aan de testloop mee, dus houd deze website in de gaten voor nieuws!

Katoenproductie neemt toe, en dat is goed en slecht nieuws

In 2011 bereikten de katoenprijzen een record. Dat confronteerde modebedrijven met stijgende kosten voor grondstoffen. Voor 2012 lijkt de situatie positiever. De teelt van katoen is namelijk toegenomen: met het vooruitzicht van forse opbengsten, hebben steeds meer boeren gekozen voor het verbouwen van katoen. En daarmee zullen de prijzen weer dalen, schreef Pamela Ravasio begin 2012 in The Guardian. De voorspellingen over dalende consumptie dragen bij aan de verwachte prijsdalingen.

Voor kledingproducenten is het goed nieuws dat de piek in katoenprijzen voorbij lijkt. Vanuit milieuperspectief is er minder reden tot optimisme. De groei in katoenteelt betekent een toegenomen milieubelasting. De teelt van katoen brengt, zoals bekend, veel waterverbruik en pesticiden met zich mee.

Volgens Pamela Ravasio, een Britse onderzoeker, journalist en consultant die is gespecialiseerd in duurzame textielprocessen, is er nóg een probleem met de uitbreiding van katoenteelt. Omdat katoen de boeren meer winst oplevert dan het verbouwen van voeding, dreigt het witte goud bij te dragen aan voedseltekorten in arme landen. In 2011 was het percentage landbouwgrond dat wereldwijd gebruikt wordt voor katoenteelt al veel groter dan het beschikbare land voor het verbouwen van voedingsstoffen.

Burgers die honger lijden omdat wij zoveel fast fashion willen kopen, het is een angstaanjagend idee. Volgens Ravasio is er wel een wenkend perspectief: als gevolg van maatschappelijke druk op overheden kan voedselproductie aan terrein winnen. Katoen is namelijk minder essentieel voor het dagelijkse leven dan voeding, en de teelt is complex. En als de voedselproductie wordt gestimuleerd, zou de wereldwijde katoenproductie kunnen verminderen.

Voor de modebranche zijn de pieken en dalen in de katoenteelt natuurlijk geen pretje. Pamela Ravasio benadrukt dan ook dat een stabiele katoenmarkt met adequate prijzen een voorwaarde is voor een duurzame mode-industrie. En als biokatoen daarin een stevige positie heeft, zou dat de duurzaamheid natuurijk nog groter maken.

Gratis schoenen voor Amerikaanse kinderen

Het principe van 'one-for-one' maakt steeds meer opgang. Toms Shoes, dat het principe hanteert in zijn collecties schoenen en zonnebrillen, kondigde in februari 2012 een nieuwe doelgroep aan. Native American kids. De helft van deze kinderen in de Verenigde Staten leeft in armoede.

Voor het uitdelen van de schoenen in reservaten waar de Native Americans leven, werkt Toms Shoes samen met National Relief Charities. Het Californische bedrijf, dat al in 26 landen schoenen weggeeft, leerde dat veel families in de reservaten geïsoleerd wonen en moeilijk toegang hebben tot kleding, verse voeding, gezondheidszorg en werk. Voor veel kinderen is hun gratis paar Toms de eerste keer dat ze nieuwe, goed passende schoenen hebben.

In Nederland zijn Toms Shoes sinds 2012 verkrijgbaar. Voor ieder paar schoenen dat je koopt, geeft Toms een paar weg aan een kind in nood. Sinds september 2010 zijn al meer dan een miljoen paar schoenen gedoneerd.

Jaarlijks staat 10 april in het teken van One day without shoes, een ludieke campagne waarmee Toms aandacht vraagt voor de miljoenen kinderen die wereldwijd in armoede leven. Een paar schoenen kan hen niet alleen zelfvertrouwen geven, maar ook beschermen tegen ziekten en verwondingen.

Christien Meindertsma geeft inzicht in de herkomst van textiel

Het Nederlands Textielmuseum in Tilburg exposeert het werk van ontwerpster Christien Meindertsma. Dat biedt food for thought voor iedereen die wel eens stilstaat bij de herkomst van modeproducten. Want Meindertsma geeft met haar werk een kijkje in de keuken van producten zoals wollen sweaters.

Meindertsma werd vooral bekend met haar project PIG05049, waarin ze de volledige levensloop van een varken volgde. Maar ze maakte ook sweaters van schapen die ze uitkoos en van wol ontdeed – om er vervolgens eigenhandig truien van te breien. De kopers van deze Onesheepsweaters vinden bij hun aankoop een paspoort met foto’s van het schaap dat de wol leverde.

Met haar projecten laat Meindertsma zien hoe ingewikkeld het proces is achter alledaagse voorwerpen zoals truien, theedoeken of vlees. Ze is gedreven door een afkeer van wegwerpproducten. ‘Dat kwam omdat ik niets afwist van de herkomst van producten en materialen’, verklaarde ze haar fascinatie zelf onlangs in een interview met Oneworld. Recent kocht ze vlas uit de Flevopolder, waarvan ze textiel zoals theedoeken maakt.

De tentoonstelling in het Textielmuseum, die is te zien tot 3 juni 2012, is de eerste solo-expositie van Christien Meindertsma.

Klein probleem met nano

Nanodeeltjes zitten in allerlei producten die we dagelijks gebruiken, zoals cosmetica en kleding. Maar de gevolgen van minihoeveelheden zink, zilver en aluminium voor de milieu en onze gezondheid zijn nog onbekend. Een recent rapport van de Britse National Academy of Sciences maant daarom tot voorzichtigheid.

Nanodeeltjes zijn gerust tienduizend keer zo klein als de omvang van een menselijke haar. Ze worden gebruikt omdat ze licht en sterk zijn. En ze zijn populair voor goed smeerbare zonnebrandcrème. De onderzoekers van de National Academy of Sciences waarschuwen dat ze stofjes ook kunnen worden ingeademd en opgenomen door de huid. En schadelijke materialen kunnen doorsijpelen in het milieu.

De National Academy of Sciences pleit voor meer onderzoek naar de risico’s van nanotechnologie. De markt voor nano is enorm. In 2009 bedroeg de omzet van nano 1 miljard dollar. In 2015 zou die drie keer zo groot zijn.

Voor fashionista’s die zich bekommeren om het milieu is het nieuws over risico’s van nanomaterialen de zoveelste kopzorg. Want het lijkt voor consumenten niet eenvoudig om bij hun kledingaankopen rekening te houden met duurzam materialen en producten en ook nog eens met de aanwezigheid van nanodeeltjes.