‘Slow fashion betekent ook dat we speciale aandacht en tijd besteden aan de productie en dat we oude ambachten in ere herstellen. Bijvoorbeeld door borduursels in kleding te verwerken.’ De kleding wordt ontworpen door Marion Poortvliet, directeur van de Stichting I-did, en in het Utrechtse atelier met de hand gemaakt door allochtone vrouwen. Dat levert unieke, fashionable kledingstukken op, die online verkocht worden in zeer kleine oplagen – denk aan een zijden jurk in een oplage van twaalf stuks of een suavebroek waarvan er maar twintig zijn.
‘Er zijn wel eens mensen die zeggen: jullie zijn wel aan de prijs, met 169 euro voor een rok. Maar dan heb je een rok die in een oplage van twintig stuks is gemaakt, van stof van een Italiaans modehuis, door vrouwen die er een normaal Nederlands loon voor krijgen.’ Bovendien kan de prijs volgens Mireille Geijsen bijdragen aan een duurzaam gebruik. ‘Je gaat duurzamer om met kleding die duurder is. Een t-shirt van vijf euro gooi je gewoon weg als je er op uitgekeken bent. Als je er meer voor hebt betaald, laat je het wel een jaartje in de kast liggen.’
I-did vindt het niet meer dan normaal dat modelabels zo duurzaam mogelijk werken. Zo gebruikt I-did als het even kan biologische stoffen en worden er verder restanten ingekocht bij Europese fabrieken. ‘Duurzaamheid speelt altijd een rol in onze keuze voor stoffen: we gaan niet op zoek naar materialen in kleuren die in de mode zijn. We maken eigenlijk gewoon wat we mooi vinden en wat we zelf zouden willen dragen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten