Blij met een t-shirt van 400 euro

Modeblogger Lauren Sherman is blij dat er t-shirts van 500 dollar (bijna 400 euro) bestaan. Niet omdat ze ooit zo veel geld zou uitgeven aan een shirtje. Maar de luxemerken die t-shirts voor topprijzen verkopen, hebben de kwaliteit van dit soort kledingstukken verbeterd, schreef de redacteur van Fashionista.com onlangs op haar site. Kortom, de hoge standaarden – en luxe stoffen, zoals zijde en kasjmier – van exclusieve labels zoals Alexander McQueen, Moschino en Valentino – hebben ervoor gezorgd dat betaalbare merken zoals JCrew, Gap en H&M óók behoorlijke t-shirts zijn gaan maken.

Natuurlijk ben ik blij dat niet alle t-shirts honderden euro’s kosten. Maar de argumentatie van Sherman is wat dubieus. Want hoe is het mogelijk dat Gap een luxe t-shirt kan maken met een verkoopprijs van nog geen 20 dollar, terwijl een vergelijkbaar item bij een gespecialiseerd merk al snel 200 euro kost? Is het shirt van Sass & Bide, Sonia Rykiel of Donna Karan gewoon extreem duur? Of schuilt er achter de goedkope variant een wereld aan uitbuiting en milieuvervuiling?

De waarheid ligt waarschijnlijk in het midden. Merken zoals Juicy Couture, Jil Sander en Christopher Kane vragen exorbitante prijzen voor hun producten, maar zij hebben ook investeringen gedaan in de ontwikkeling en innovatie van hun producten. De prijsvechters – van Gap en H&M tot JCrew en Esprit – kunnen hun producten met behulp van wat creatief jatwerk goedkoop houden. Fair trade en ecologische productie zullen bij beide typen shirts ver te zoeken zijn.

Wat dat betreft is het goed om te weten dat eerlijke merken zoals Komodo, Ethos, Royal Bamboo en Kuyichi mooie, schone t-shirts verkopen voor een redelijke prijs. En daar hoeven we de producenten van peperdure shirts helemaal niet dankbaar voor te zijn.